Taniec orientalny, znany również jako taniec brzucha, bellydance, raqs sharqi (co oznacza „taniec wschodni”), to tradycyjny taniec pochodzący z Bliskiego Wschodu, północnej Afryki i Azji Centralnej. Głównym ośrodkiem jego rozwoju jest Egipt, a obecnie stał się popularną formą tańca na całym świecie.
Często nazywany “najbardziej kobiecym tańcem świata”, jest charakterystyczny ze względu na swoje zmysłowe i płynne ruchy bioder, brzucha, rąk oraz klatki piersiowej. A także drżenia zwane shimmy.
Może mieć zbawienny wpływ na kobiecą psychikę. Poprawia postawę, subtelnie modeluje figurę, pozwala poczuć się lepiej w swoim ciele, uczy świadomości swojej kobiecości, wdzięku, lecz także koordynacji ruchów i panowania nad swoim ciałem.
Taniec orientalny może być tańczony przy użyciu rozmaitych rekwizytów, jak woal, saggaty, assaya (laska). Kostium tancerki różni się w zależności od tańczonego stylu – może być to po prostu długa suknia – obcisła lub całkiem luźna, to znów spódnica i stanik wyszywany cekinami i frędzlami. Zazwyczaj każdy styl ma swój przypisany odpowiednio kostium oraz technikę tańca.